"Γκελμέκ". Ερωτική γητεία επαναφοράς.

Γκελμέκ έλεγαν οι παλιοι το ξορκι που μπορουσε να φερει πίσω τον ανθρωπο τους όταν το ζευγάρι ήταν χώρια, ενα ξόρκι που ταξίδεψε απο τα βάθη της Τουρκίας μεχρι τα χείλη της Σμύρνης. Απο κει λοιπον οι πρόσφυγες το πήραν και το φεραν στα μέρη μας και είχε ως εξής:

Υλικα
1 κουπάκι μέλι (καθαρο)
1 χουφτα κανέλα τριμμένη
2 μελισοκέρια καμμενα μεσα στην εκκλησία παρμενα απ' το στασίδι
παπυρος
κόκκινο μελάνι

Βάλε στο τηγανάκι να λιώσεις τα μελισσοκέρια. Βάλε μέσα τον εροντα να μοιραστει, κόψε τον πάπυρο σε δυό κομμάτια και γράψε στο ένα το ονομα του και στο άλλο, το όνομα το δικο σου. Ριξε τα μεσα στο κερι, πάρε το κερι στα χέρια σου και άρχισε να το πλάθεις να γίνει άνθρωπος....
Όσο πλάθεις θα λες:

"Η μυρωδια σου αναζητα την δικη μου
κι ο έρωντας δεν θα υσηχάσει
έρωτα αν δεν φέρει
ενα ήμασταν, γίναμε δυό και τωρα πάλι ένα.
συντομα να συναντηθούμε, συντομα να ενωθούμε
μαζι στο μέλλον πάμε, ο κυρης μου πάλι να γίνεις
σαν τρελλός να γυρευεις το φιλι μου."

Άσε το ομοίωμα να κρυώσει, σαν θα γίνει, άρχισε να το μελώνεις και να λες:

"Κύρη μου,
θυμήσου το κουτσακ
γλυκος να είναι ο έρωτας
γλυκό και το γκελμέκ σου"

Το κουκλακι θάψε το μπροστα στην πορτα σου.
Θα γυρισει.